‘น้ำ’ โฮโมเซเปียนส์หนึ่งเดียวในรัศมีร้อยเมตรจากวิวอิมเพรสชั่นนิสม์ท้ายไร่เวิ้งว้าง ผู้พกเอาความเหงาขนาดเท่าจักรวาลไว้ในหัวใจขนาดเท่ากำปั้นเป็นยันต์กันเหงา ริมบึงบัวโมเนต์มีบ้านสองหลัง — สีเขียวมีไว้อาศัย สีชมพูมีไว้หลบซ่อน มันใหญ่พอจะซ่อนทุกสิ่งให้พ้นจากสายตา ยัดเข้าไปได้ทุกอย่างตั้งแต่ลังแป้งปาท่องโก๋เหลือใช้ นาฬิกาตาย รถเครื่องเกินจำนวนคนอาศัย เรื่อยไปถึงสองมือของศิลปินภาพเขียน ความฝันที่จะเติบโตนอกบ้านโป่ง ความลับที่ว่าน้ำชอบผู้ชาย และความรักไม่มีวันตาย — never die ที่แปลว่านิรันดร์ เขาต้องทำงานตอนกลางคืน ต้องตื่นมาทำน้ำเต้าหู้ตอนตีสอง โดนความมืดจ้องมองตั้งแต่แช่ถั่ว นวดแป้ง คั้นน้ำนม กระทั่งขนของขึ้นรถเข็นรุนออกไปขายตอนตีสี่ ความมืดก็ยังไม่ละสายตาจากเขาเลย น้ำไม่เคยจ้องตอบมัน ก้มหน้าทำงานอย่างเดียว เกรงว่าถ้าเผลอมองแล้วจะโดนชกหน้าเอา แต่ถึงอย่างไร เขาก็ผ่านมาได้หลายพันราตรี