มนุษย์น่ะขลาดเขลาและหวาดกลัว แม้จะมีมากกว่าแค่อุ้งตีนเล็กๆ แต่อ่อนแอกว่าแมวอย่างพวกผมมาก ทั้งอ่อนแอและเปราะบาง จนบางคราวก็ขยับขึ้นไปยืนบนเส้นแบ่งของความน่าเวทนาและน่ารังเกียจ

รวบรวมจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าที่ถูกนำส่งจาก ‘ดาวแมว’ ในค่ำคืนหนึ่ง มีแมวส้มตัวอ้วนๆ ขนนุ่มฟูทำหน้าที่เป็นไปรษณีย์ รับจดหมายจากบรรดาวิญญาณแมวที่เลือกเขียนถึงมนุษย์ได้หนึ่งคนก่อนจะไปเกิด ลงมาส่งให้ถึงมือผู้รับบนโลก ภายใต้เงื่อนไขว่าผู้รับจะจดจำอะไรเกี่ยวกับจดหมายไม่ได้เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น อดีตที่มักจะกัดกร่อนหัวใจผู้สูญเสียบรรจุอยู่ในแต่ละหน้ากระดาษ ย้ำเตือนการจากลา เป็นหลักฐานของอ้อมกอดอุ่นๆ ที่รอโอบรับเราเสมอเมื่อคิดถึง

การมีอยู่ของดาวแมวอาจไม่ใช่เรื่องของความเชื่อในโลกหลังความตาย แต่เป็นความปรารถนาในหลืบลึกของหัวใจที่หวังให้สิ่งมีชีวิตที่รักยังคงอยู่ที่ไหนสักที่ในจักรวาล เพื่อจะได้บอกตัวเองว่าไม่จำเป็นต้องแบกสัมภาระใดจากการสูญเสียไว้มากมายจนเกินไปอีกแล้ว