คนที่เกือบถูกส่งไปยังส่วนขุนนางฝ่ายในคือข้า! เมื่อเจ้าสารเลวกู้ถิงหยางปีนเข้าห้องสาวใช้อุ่นเตียงของท่านพ่อ ใช้กำลังขืนใจผู้อื่นเขาคนที่ถูกป้ายสีต้องรับความผิดแทนก็คือข้า! กู้ถิงปิ่งเสียพนันทั้งยังติดเงินหอโคมเขียวที่เขียนลงไปในสัญญาคือชื่อของข้า

ท่านพ่อไม่ยอมฟังเหตุผลต่อยตีข้าจนหัวแตกในกำปั้นเดียว! ข้าโกรธแค้น ตามไปที่หอโคมเขียวและบ่อนพนันเพื่อถามหาความจริง สุดท้ายกลับเป็นเรื่องวุ่นวายที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น ทิ้งไว้เพียงบาดแผลทั่วร่างและชื่อเสียงเน่าเหม็นที่กระฉ่อนไปทั่วเมืองหลวง จำได้ว่าครั้งนั้นท่านพ่อกระอักเลือดออกมาเพราะความโมโห เพื่อระบายโทสะที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ ข้าจึงทำตัวเหลวไหลขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายท่านพ่อทั้งเจ็บปวดทั้งสิ้นหวัง และคนที่ถูกไล่ออกจากบ้านก็ยังคงเป็นข้า!

กู้ถิงเยี่ยพูดเสียงเบา พึมพำในลำคอคล้ายกำลังพูดกับตัวเอง "ตอนนั้น... สกุลกู้บนล่างมีกี่คนที่ออกหน้าพูดแทนข้า พี่ซวนขอร้องแทนข้าไปกี่ประโยคกัน ภายหลังเขาก็เลือกเงียบเสียงลง เพราะอย่างไรผู้ที่ก่อเรื่องก็คือน้องชายของเขาส่วนผู้อื่นน่ะหรือ... เหอะ!