"แล้วงั้นจะให้ทำยังไง" พระอาทิตย์กับพระจันทร์ถามพร้อมกันราวกับนิด ต่างองค์ต่างก็มองพระราหูอย่างไม่ค่อยจำไว้ใจ พระราหูแสยะยิ้ม มองเทพทั้งสององค์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกะขนาดว่าพอดีกับปากหรือไม่ ทำเอาเทพผู้ถูกมองรีบลอยถอยกรูดไปแอบหลังพระพฤหัสบดีประธานในที่ประชุม

"ก็อนุโลมว่าแสงไฟฟ้า แสงเทียน แสงตะเกียง ถือเป็นประเภทเดียวกับแสงอาทิตย์สิท่านยังไงมันก็เป็นแสงที่เกิดจากความร้อนเหมือนกันอยู่ดี ส่วนแสงอื่นๆ ที่ไม่ร้อนเป็นแสงสะท้อนอย่างแสงพระจันทร์ก็อนุโลมแบบเดียวกับแสงจันทร์ นายสาแคนจะหน้าตาดีได้ก็ต้องอยู่ในที่มืดสนิท..."

"ช้าก่อน ท่านราหู" พระศุกร์ชูมือท้วงขึ้นมาด้วยเสียงนุ่มนวล "หากที่ใดไร้ซึ่งรังสีเฉิดฉันพรรณรายลงสู่ความมืดมนอนธการอย่างสนิท อย่าว่าแต่มองเห็นหน้าผู้อื่นเลย แม้เจ้าตัวสาแคนเองก็ย่อมไม่เห็นแม้แต่ปลายจมูกตัวเองจึงไม่เข้าเกณฑ์พรของสวรรค์อีกเช่นกัน" "แล้วยังไง" ทั้งเทวสภาถามพร้อมกันราวกับนัดพระศุกร์ยืดตัวขึ้นอย่างผึ่งผาย "ข้าขอเสนอให้แก้ไขเป็นว่า ยิ่งแสงสลัวลงเท่าไร นายสาแคนก็ยิ่งมีรูปโฉมงดงามมากขึ้นเท่านั้น ในทางตรงกันข้าม หากแสงสว่างค่อยเจิดจ้ามากขึ้น เขาก็จะขี้ริ้วมากขึ้น" "แสดงว่าความหล่อเขาปรับระดับได้ตามแสงน่ะหรือ" พระพุทซักด้วยความฉงนฉงาย