“ความเกลียดชังจนจะเข่นฆ่ากันนั้น ย่อมต้องเกิดจากการเสี้ยมสอนหรือถึงขั้นล้างสมอง มันไม่ใช่ปรกติวิสัย มันเป็นเรื่องลวงหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยมักหลอกผู้สิ้นไร้ไม้ตอกที่ถูกปิดกั้นจากโลกทัศน์แบบอื่น มันคือเรื่องหลอกลวงที่พ่อหลงเชื่อและหวังให้ผมเชื่อตาม … ทั้งชีวิตผมเฝ้าครุ่นคิดว่าเหตุใดพ่อจึงฝักใฝ่เรื่องก่อการร้าย และต้องทนรับความจริงว่าผมสืบสายเลือดจากพ่อ”

แซ็ก อิบราฮิม และครอบครัวอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา พ่อของเขาเป็นชาวมุสลิมหัวรุนแรง ขณะที่แซ็กอายุ 5 ขวบ พ่อของเขาถูกจับข้อหาสังหารรับบีชาวยิวคนหนึ่ง และต่อมาก็ถูกตัดสินโทษข้อหาสมคบคิดกับ “ชีคตาบอด” วางแผนระเบิดตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ (โดยรถยนต์บรรทุกระเบิดในปี 1993) แซ็กและคนในครอบครัวที่เหลือต้องเผชิญสายตาแห่งความเกลียดชังและการประณามอย่างรุนแรงจากสังคมที่พวกเขาอาศัยอยู่จนต้องย้ายบ้านเกือบ 20 ครั้ง

แทบทั้งชีวิตของแซ็กถูกปลูกฝังและต้องพบเจอกับความรุนแรงและความเกลียดชัง จนทุกคนต่างคิดว่าเส้นทางชีวิตของเขาคงไม่ต่างจากพ่อสักเท่าไร นั่นคือเส้นทางแห่ง “ความเกลียดชังและก่อการร้าย” แต่กับชีวิตที่ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกนี้ แซ็กกลับเลือกเส้นทางอื่นที่ตรงข้ามกับพ่อของเขาอย่างสิ้นเชิง นั่นคือหนทางแห่งการให้อภัยและสันติ