สายตาห่างเหิน และคำขอหย่าที่เอื้อนเอ่ยออกมา กำลังบีบหัวใจเซียวจวิ้นไว้แน่น...
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่ในสายตาเขา หลี่เมิ่งซีไม่ได้ดูร้ายกาจอย่างที่เขาเคยนึกฝังหัวเอาไว้
ทว่าในวันที่เขาเริ่มมองเห็นความงดงามของนาง
สิ่งที่เขาได้รับมานั้นกลับมีเพียงความเย็นชาเหินห่าง และความพยายามที่จะหย่ากับเขา
เซียวจวิ้นจึงหนีหน้านางลงใต้ไปดูแลกิจการเหมือง แต่ยิ่งห่างกลับกลายเป็นยิ่งคิดถึง
เห็นทีการกลับมาครั้งนี้เขาจำต้อง ‘ผูกไมตรี’ กับนางให้เต็มที่เสียแล้ว
จากนี้หากหลี่เมิ่งซีคิดรังแกคนอื่น ต่อให้เป็นอี๋เหนียง เขาก็จะช่วยนางรังแกด้วย
ตอนที่ก่อเรื่องจนรู้ไปถึงหูมารดา เขาก็จะคอยช่วยนางปิดบัง
หากนางเอาแต่ใจตนจนพอแล้ว เขาก็จะรับผิดชอบในการตามเช็ดล้างให้จนสะอาด
นอกจากเขียนหนังสือหย่าให้แล้ว ในเรือนเซียวเซียงแห่งนี้เขาอนุญาตให้นางอาละวาดได้เต็มที่!